Can Yücel Sözleri

Kendi elinle kazdığın kuyuya aşk ufacık bir taş atmaktır. Gürültüsü büyüyünce sessizliğin marifet yosunlar gibi susmaktır.

Seninle olmanın en güzel yanı ne biliyor musun? Nerden bileceksin! Sen hiç benimle olmadın ki ya aklın başka yerdeydi ya yüreğin.

Gitmek gerekir bazen. Fazla yormadan daha çok bıktırmadan… Eğer vaktiyse ardına bile dönüp bakmadan.

Değişmek zor ama bazen aynı adam olmak daha zor… Hayat öyle yüklenir ki ne kalmak istersin ne gitmek. O durumdayım işte.

Öyle bir seveceksin ki yüreğinden kimse ayıramayacak. Ve öyle birini seveceksin ki seni gözleriyle bile aldatmayacak.

Çabuk unutulurdu ıslak bir öpücüğün yakıcı tadı belki de, kalp göğüs kafesine o kadar yüklenmeseydi eğer.

Sevgili dediğin koluna değil yüreğine yakışmalı. Ve öyle gelip geçici bir heves değil Sonsuza dek nefesin olmalı!

Ne sahip olduğundur hayat ne de umdukların bunca zaman. Yüreğin kadardır hayat! Seviliyorsan renkli seviyorsan siyah beyaz…

Gitmek istiyorsa bırakacaksın gitsin! Aklı seninle olmayanın bedeni yanında olsun ister misin?

Çaresiz dertlere düştüm yok mu bunun çaresi? Var Yaşamayı ölecek kadar sevmek!

Galiba yoruldum. Her şey kadar herkes kadar sen kadar… Kendimi her kaybettiğimde seni de kaybediyor olmaktan yoruldum.

Birine verilecek sevgin yoksa ona ümit dolu gözlerle bakma!

Uykusuzluklar yıkıp geçmezdi kısacık kestirmelerin ardından dokunulası ipek ten bir o kadar uzakta olmasaydı eğer.

Şişede durduğu gibi durmaz ki kâfir tutar insana insanları sevdirir kimi de tutamağı tutar tutar insanı insanlardan bezdirir.

Acılara bakıp da küsme sevdalara gavura kızıp da oruç bozulmaz. Sök at kafandan acabaları kemik aynı yerden iki defa kırılmaz.

O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.

Biraz değiştim Her şey kadar herkes kadar sen kadar. Değiştim unutamadığım sözlerinin arasında sıkışıyorum Bir yanım kendimi kolluyor bir yanım seni Ben benimle savaşıyorum Seninle değil! Sonucu kılıcı kuşananından belli olan bir savaşın ne kazanabileni ne de kaybedeniyim sorun değil!

Öyle herkesi sevmeyeceksin seviyorum demeyeceksin seni seviyorum diyebilmek için gerekirse bir ömür bekleyeceksin.

Gururunu hiçe sayıp dön demezsen her gün arkasından bakmakla yetinirsin.

Ömür dediğin üç gündür dün geldi geçti yarın meçhuldür. O halde ömür dediğin bir gündür o da bugündür.

Bilir misin ne zordur severek yaşamak. Ona benimsin deyip sarılamamak. Ne zordur hep yakın hissedip aslında ondan uzak olmak.

Kural bu En çok seven hep en önce terkedilir. Unutma vedalar acıtsa da bazen gitmek gerekir.

Anladım ki aşk her iki tarafı da mağdur eden yürekte izinsiz gösteri yapan mutluluk karşıtı bir eylem.

Vedalar acıtsa da bazen gitmek gerekir.

Hani bazı şehirler vardır ya saat 10′dan sonra kimsecikler olmaz… İşte senden sonrası ondan sonrası!

Eğer çok konuşmak faydalı olsaydı Allah iki ağız bir kulak verirdi. Onun için çok dinleyip az konuşmak gerek.

Senden ayrılınca anımsadım dünyanın bu kadar kalabalık olduğunu.

Bağlanmayacaksın bir şeye öyle körü körüne. O olmazsa yaşayamam demeyeceksin Demeyeceksin işte. Yaşarsın çünkü.

Artık başka biri alacak yerimi. Ve biliyorum zamanla unutacaksın beni ama son kez düşün sevebilir mi seni benim sevdiğim gibi?

Öyle parçalandım ki ömrümde. Sevgi ile öfke arasında. Sevgimi öfke vurdu öfkemi sevgi kaçırdı İçim parçalandı arada.

Ölürsem neye gam yerim ki en çok? Bir daha küfredemeyeceğime…

Aşk da önemli olan aynı elleri tutmak değil bir ömür hiç bırakmamaktır.

Herkesin mutlu olmak için başka bir yolu varmış. Kendi yolumu çizdiğimde anladım.

Bir hayli kırgınım. Beni anlamadığın kelimelerin aslında her şeyi anlatıyor oluşlarına kırgınım.

İçin yanarken üşümek yüreğin kan ağlarken gülmek özleyip de sevdiğini görememek. İşte aşk bu olsa gerek!

Boş boş seviyorum demekle olmaz göstereceksin sevdiğini hissettireceksin. Yapamıyor musun? O zaman yoldan çekileceksin.

Aslında bütün insanları sevebilirdim sevmeye senden başlamasaydım.

Yalnızım. Çünkü herhangi biriyle değil Beklediğime değecek kişiyle devam etmeliyim bu yola.

Ülkenin farklı şehirleriydik. Ben sürgün yeri sen başkent… İlk isyan hep sende başlardı. Cezasını çekmek hep bana kalırdı.

Belki de insan sevmeyi bilmediğinden değil sevgisine layık biri olmadığından yalnızdır.